به نظر من مبنای تمام سوالاتی که در جلسات کوچینگ مطرح می‌شوند تا مراجع را بر سر خواسته‌اش قرار بدهند، یک چیز است: اینکه مراجع «چرایی» خودش را پیدا کند. شاید تمام بی‌قراری‌های آدمی در گرو یافتن خویشتن است؛ گویی در اندرون او دنیایی است در انتظار کشف. دنیایی که فقط «یک» کاشف دارد و همانا آن کاشف خود آن فرد است. نقشه‌ی گنج در درون هر فرد نهاده شده است و در سکوت و گفتگو با خویشتن است که این «راز سر به مهر» کشف خواهد شد.

ایجاد بستر مناسب برای برانگیختن رشد-مغز قابلیت پلاستیکی دارد: در طول زندگی بزرگ می‌شود و خود را تطبیق می‌دهد. این یعنی شما هرگز همان کسی نمی‌مانید که بوده‌اید. همه‌ی ما می‌توانیم باهوش‌تر، مدبرتر و شادتر شویم. این دیدگاه رایج و مایوس‌کننده که آدم‌ها تغییر نمی‌کنند به لحاظ علمی اشتباه است. آن کسی که همیشه در کارهایش شکست می‌خورد با مراقبت درست، می‌تواند عملکرد در سطوح بالاتر را یاد بگیرد.

طرز فکر کوچینگی-پرورش ذهنیت رشد (Growth Mind-set) به این معنی است که شما کاملاً هم‌راستا با کارمندان‌تان در حال یادگیری هستید. هر چه بیشتر رهیاری (کوچینگ) را تمرین کنید، مهارت‌های شما قوی‌تر می‌شوند، اما برای پیشرفت باید اهل کنجکاوی و عمل باشید تا صرفاً دفاعی ماندن

باور محرک و اثرات جانبی آن-سلامتی، شادی، ثروت و. یک کوچ خوب، خود فردی کوچ‌پذیر و آماده‌ی تغییر است و از خدمات کوچینگ برای توسعه‌ی فردی خویش بهره می‌گیرد. اگر به عنوان یک مراجع به یک رهیار (کوچ) مراجعه کرده‌اید شاید بد نباشد از او هم بپرسید که رهیار (کوچ) دارد یا نه و این که چه دستاوردهایی از فرایند رهیاریِ خودش داشته است.